2 ـ قرآن کریم گرچه کتابی جهانی و جاودانه است و اختصاصی به عصر یا منطقه یا گروهی خاص ندارد؛ اما همگان توفیق بهره‏گیری از آن را ندارند. گناه و تبهکاری، الحاد و تقلیدِ باطل از گذشتگان قفل قلب آدمی است و انسان را از تدبّر در معارف و اسرار قرآن باز می‏دارد: (أفلا یتدبّرون القرآن أم علی قلوب أقفالها)؛ معارف قرآنی در دل بسته نفوذ نمی‏کند؛ اما کسانی که فطرت خویش را حفظ کرده باشند، چه مانند صُهَیْب از روم آمده باشند و یا مانند سلمان از ایران و یا مانند بلال از حبشه و یا همانند عمّار و ابوذر از سرزمین حجاز برخاسته باشند، همه در برابر این کتاب الهی یکسانند؛ زیرا قرآن کریم اختصاصی به اقلیم یا نژاد خاصی ندارد، بلکه شفای دردهای روحی و عامل هدایت و رحمت برای همه انسانهاست.

[تسنیم، جلد 1 - صفحه 37]