2 ـ قرآن کریم گرچه کتابی جهانی و جاودانه است و اختصاصی به عصر یا منطقه یا گروهی خاص ندارد؛ اما همگان توفیق بهره‏گیری از آن را ندارند.

گناه و تبهکاری، الحاد و تقلیدِ باطل از گذشتگان قفل قلب آدمی است و انسان را از تدبّر در معارف و اسرار قرآن باز می‏دارد: (أفلا یتدبّرون القرآن أم علی قلوب أقفالها)؛ معارف قرآنی در دل بسته نفوذ نمی‏کند؛ اما کسانی که فطرت خویش را حفظ کرده باشند، چه مانند صُهَیْب از روم آمده باشند و یا مانند سلمان از ایران و یا مانند بلال از حبشه و یا همانند عمّار و ابوذر از سرزمین حجاز برخاسته باشند، همه در برابر این کتاب الهی یکسانند؛ زیرا قرآن کریم اختصاصی به اقلیم یا نژاد خاصی ندارد، بلکه شفای دردهای روحی و عامل هدایت و رحمت برای همه انسانهاست 

[تسنیم، جلد 1 - صفحه 37]

2 ـ قرآن کریم گرچه کتابی جهانی و جاودانه است و اختصاصی به عصر یا منطقه یا گروهی خاص ندارد؛ اما همگان توفیق بهره‏گیری از آن را ندارند. گناه و تبهکاری، الحاد و تقلیدِ باطل از گذشتگان قفل قلب آدمی است و انسان را از تدبّر در معارف و اسرار قرآن باز می‏دارد: (أفلا یتدبّرون القرآن أم علی قلوب أقفالها)؛ معارف قرآنی در دل بسته نفوذ نمی‏کند؛ اما کسانی که فطرت خویش را حفظ کرده باشند، چه مانند صُهَیْب از روم آمده باشند و یا مانند سلمان از ایران و یا مانند بلال از حبشه و یا همانند عمّار و ابوذر از سرزمین حجاز برخاسته باشند، همه در برابر این کتاب الهی یکسانند؛ زیرا قرآن کریم اختصاصی به اقلیم یا نژاد خاصی ندارد، بلکه شفای دردهای روحی و عامل هدایت و رحمت برای همه انسانهاست.

[تسنیم، جلد 1 - صفحه 37]

1 ـ سخن گفتن قرآن کریم به زبان فطرت انسانها و عمومی بودن فهم آن بدین معنا نیست که بهره همگان از این کتاب الهی یکسان است. معارف قرآنی مراتب فراوانی دارد و هر مرتبه آن، بهره گروهی خاص است: «کتاب الله عزّ وجلّ علی أربعة أشیاء: علی العبارة والإشارة واللّطائف والحقائق. فالعبارة للعوام والإشارة للخواص واللّطائف للأولیاء والحقائق للأنبیاء»[1]. هر کس به میزان استعداد خود از قرآن بهره می‏برد تا به «مقام مکنون» آن منتهی شود که تنها پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و اهل‏بیت آن حضرت (علیهم‏السلام) به آن راه دارند.

[تسنیم، جلد 1 - صفحه 36]

مراد ما از «زبان قرآن» در این مقال، لغت و ادبیّات نیست؛ زیرا روشن است که معارف قرآن کریم در چهره لغت و ادبیّات عربی بر انسانها نمودار گشته است و غیر عرب‏زبانان، پیش از فراگیری زبان و ادبیات عربی با لغت قرآن کریم ناآشنایند.

مراد ما از زبان قرآن و مردمی بودن آن، سخن گفتن به فرهنگ مشترک مردم است. انسانها گرچه در لغت و ادبیات از یکدیگر بیگانه‏اند و در فرهنگهای قومی و اقلیمی نیز با هم اشتراکی ندارند، اما در فرهنگ انسانی که همان فرهنگ فطرتِ پایدار و تغییرناپذیر است، با هم مشترکند و قرآن کریم با همین فرهنگ با انسانها سخن می‏گوید، مخاطب آن فطرت انسانهاست و رسالت آن شکوفا کردن فطرتهاست و از این رو زبانش برای همگان آشنا و فهمش میسور عمومِ بشر است.

[تسنیم، جلد 1 - صفحه 33]

قرآن کریم کتاب هدایت همه انسانها در همه اعصار است؛ پهنه زمین و گستره زمان حوزه نورافشانی خورشید هماره‏تابان قرآن کریم است. نور هدایت قرآن تا آن جا که مرز بشریت است می‏تابد: (وما هی إلاّ ذکری للبشر)، (وما هو إلاّ ذکر للعالمین) و اختصاصی به عصری خاص یا اقلیمی مخصوص و یا نژادی ویژه ندارد

[تسنیم، جلد 1 - صفحه 31]